روایاتی از رسول خدا (ص) درباره امام حسین(ع)، در منابع اهل سنت

در منابع اهل سنت چه روایاتی از رسول خدا(صلی الله علیه وآله) درباره امام حسین(علیه السلام) نقل شده است؟

کتابهای اهل سنت سرشار از فضائل و مناقب آن حضرت از زبان پیامبر(صلی الله علیه وآله) است که در اینجا به نمونه هایی اشاره می کنیم:

1 ـ بخاری به سندش از نعیم نقل کرده که از ابن عمر سوال شد: اگر شخص محرم، مگسی را به قتل برساند، حکمش چیست؟ او در جواب گفت: اهل عراق از مگسی سوال می کنند در حالی که فرزند دختر رسول خدا(صلی الله علیه وآله) را به قتل رسانده اند. پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: «هما ریحانتای من الدنیا»;(1) (حسن و حسین دو ریحانه من از این دنیایند).

2 ـ حاکم نیشابوری به سندش از سلمان نقل کرده که از رسول خدا(صلی الله علیه وآله) شنیدم که می فرمود: «الحسن و الحسین ابنای، من احبّهما احبّنی، و من احبّنی احبّه الله، و من احبّه الله ادخله الجنه، و من ابغضهما ابغضنی، و من ابغضنی ابغضه الله، و من ابغضه الله ادخله النار»;(2) (حسن و حسین دو فرزندان من هستند، هرکس آن دو را دوست بدارد مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست بدارد خدا را دوست داشته است و هرکس خدا را دوست بدارد، خداوند او را داخل بهشت خواهد کرد. و هرکس این دو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته، و هرکس مرا دشمن بدارد خدا را دشمن داشته و هر کس خدارا دشمن بدارد خداوند او را داخل در جهنم خواهد نمود).

3 ـ او همچنین به سندش از ابن عمر نقل کرده که رسول خدا(صلی الله علیه وآله) فرمود: «الحسن والحسین سیّدا شباب اهل الجنه و ابوهما خیر منهما»;(3) (حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشتند و پدرشان از آن دو بهتر است).

4 ـ ترمذی به سندش از یوسف بن ابراهیم نقل کرده که از انس بن مالک شنید که می گوید: «سئل رسول الله(صلی اللهعلیه وآله) ای اهل بیتک احبّ الیک؟ قال: الحسن والحسین. وکان یقول لفاطمه: ادعی لی ابنی، فیشمهما ویضمهما الیه»;(4) (از رسول خدا(صلی الله علیه وآله) سوال شد: کدامین شخص از اهل بیت شما نزدتان محبوب تر است؟ حضرت فرمود: حسن و حسین. و همیشه به فاطمه می فرمود: دو فرزندم را به نزد من آور. آن گاه آن دو را می بویید و به سینه می چسبانید).

5 ـ یعلی بن مره می گوید: با پیامبر(صلی الله علیه وآله) از منزل خارج شدیم و به میهمانی دعوت بودیم. ناگهان پیامبر(صلی الله علیه وآله) مشاهده کرد که حسین(علیه السلام) در راه مشغول بازی است. حضرت با سرعت به جلوی جمعیت آمد و دو دست خود را باز کرد تا حسین(علیه السلام) را بگیرد، ولی او به این طرف و آن طرف می دوید، هر دو می خندیدند تا آن که حضرت او را گرفت. یکی از دو دستش را زیر چانه او و دست دیگرش را بین سر و دو گوشش قرار داد و با او معانقه کرد و او را بوسید.

آن گاه فرمود: «حسین منّی و انا منه، احبّ الله من احبّه، الحسن و الحسین سبطان من الاسباط»;(5) (حسین از من است و من از اویم، خدادوست بدارد هر کسی که حسین را دوست دارد. حسن و حسین دو سبط از اسباطند).(6)

6 ـ یزیدبن ابی یزید می گوید: پیامبر(صلی الله علیه وآله) از حجره عایشه بیرون آمد و گذرش بر خانه فاطمه(علیها السلام) افتاد. صدای گریه حسین را شنید. فرمود: «الم تعلمی انّ بکاءه یوذینی؟»;(7) ([ای فاطمه!] آیا نمی دانی که گریه او مرا اذیت می کند؟)

7 ـ حاکم نیشابوری به سندش از ابوهریره نقل کرده که گفت: رسول خدا(صلی الله علیه وآله) را مشاهده کردم در حالی که حسین بن علی را در بغل گرفته و می فرمود: «اللهم انّی احبّه فاحبّه»;(8) (بار خدایا! من او را دوست دارم، تو نیز او را دوست بدار).(9)

پی نوشت:

(1). صحیح بخاری، ج 5، ص 33، کتاب فضائل الصحابه، باب مناقب الحسن و الحسین.
(2). مستدرک حاکم، ج 3، ص 166.
(3). مستدرک حاکم، ج 3، ص 167.
(4). سنن ترمذی، ج 5، ص 323، رقم 3861.
(5). المعجم الکبیر، ج 22، ص 274 ; کنزالعمال، ج 13، ص 662 ; تاریخ دمشق، ج 14، ص 150.
(6). در تفسیر جمله «حسین منی و انا منه» می گوییم: جمله اول اشاره به این مطلب دارد که حسین از رسول خداست; زیرا اگر چه پدرش حضرت علی(علیه السلام) است ولی از آن جا که آن حضرت به نصّ آیه مباهله نفس رسول خداست لذا امام حسین(علیه السلام) فرزند پیامبر(صلی الله علیه وآله) به حساب می آید. در مورد جمله دوم می گوییم: پیامبر(صلی الله علیه وآله) بعد از تبلیغ رسالتش، دیگر به عنوان یک شخص مطرح نیست بلکه یک شخصیت الهی به حساب می آید. او رمز و نمونه ای است که در او رسالتش به تمام ابعاد تحقق یافته است. پس حیاتش همان رسالتش و رسالتش همان حیاتش می باشد. از طرف دیگر می دانیم که سعی هر پدری آن است که فرزندی داشته باشد تا جانشین شخصیت او بوده و حافظ رسالت او و ادامه دهنده راه او باشد. در مورد امام حسین(علیه السلام) از آن جا که او با قیام و شهادتش رسالت پیامبر(صلی الله علیه وآله) را زنده کرده است، لذا پیامبر(صلی الله علیه وآله) در شأن او می فرماید: من از حسینم. یعنی شخصیت پیامبری من و ادامه و استمرار آن به وجود حسین(علیه السلام) وابستگی دارد. و لذا گفته شده: «الاسلام محمدی الحدوث و حسینی البقاء».
(7). مجمع الزوائد، ج 9، ص 201.
(8). مستدرک حاکم، ج 3، ص 177.
(9). گردآوری از کتاب: اهل بیت از دیدگاه اهل سنت، علی اصغر رضوانی، مسجد مقدس جمکران، قم، 1385 ه.ش، ص 40.

منبع: سایت آیت الله مکارم شیرازی (مدظله العالی)