نگاه به نامحرم، عامل سردی روابط زوجین

نگاهی به نامحرم، می تواند زمینه ساز سردی از همسر باشد.
 

چکیده : نگاه به زنان دیگر جدای از آن که موجب آسیب به روان انسان می شود و ذهن مشغولی بسیاری را برای او به همراه دارد؛ بر روی زندگی نیز آثار بدی را به همراه دارد که از جمله این موارد به سردی روابط با همسر می توان اشاره کرد. با ما همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.

تعداد کلمات ۱۳۴۲ / تخمین زمان مطالعه ۷ دقیقه

 نگاه مرد به زنان و دختران نامحرم، آثار بسیار ویرانگری بر سلامت روان و رابطه او با همسرش می گذارد. توجه به این آثار می تواند هر مردی را از انجام این کار بازدارد. توضیح آنکه وقتی مرد به زنان و دختران نامحرم چشم بدوزد، پس از آنکه به خانه بازمی گردد مجموعه ای از ویژگی های آنان را پیش رو مجسم می کند، و سپس در پی مقایسه آنها با همسر خود برمی آید. در نتیجه این عمل، به همسرش بی رغبت می شود؛ زیرا انس و همنشینی پیوسته با همسر، زیبایی، جاذبه و امتیازهای او را عادی می نماید، یا به طور کلی مرد را از آنها غافل می کند و امتیازهای عادی دیگران را نزدش چشم گیرتر و مهم تر می سازد. پس از مدتی، این تلاطم درونی، مرد کم ظرفیت و تنوع طلب را به خرده گیری از همسر وامی دارد.
زن نیز ناخواسته از زندگی و شوهر دلسرد می شود و در انجام وظایف خود در خانه و نظافت و آرایش برای همسر، بیش از گذشته کوتاهی می کند. همین مسئله، مشکل آنان را پیچیده تر می کند. اگر زندگی آنان به جدایی نینجامد ، کمترین حاصل آن زودرنج و شکننده شدن مرد و رفتارهای تنش آور و بهانه جویانه او خواهد بود؛ هرچند گاه علت بهانه گیری خود را نیز نمی داند. گویا وی هر دم آماده ستیز است. رفته رفته مرد به لج بازی رو می کند. بچه ها و مادرشان را بی سبب می رنجاند و محیط خانه را به کانونی تلخ و پرتنش تبدیل می کند. همه اینها نتیجه چشم چرانی و نظر انداختن به زنان و دختران نامحرم است.
 
از سوی دیگر، اگر زنی متوجه شود که شوهرش به زن های دیگر، نگاه هوس آلود می کند یا با آنها رابطه دارد:
١. این فکر در او تقویت می شود که نتوانسته است توجه و علاقه همسرش را به خود جلب کند. بنابراین چشم او پیوسته در پی زن های دیگر است. در این حالت، احساس یگانگی با شریک زندگی اش را از دست می دهد و می پندارد برای شوهرش ارزشی ندارد. در نتیجه، عزت نفسش کاهش می یابد؛ احساس حقارت و خودکم بینی می کند؛ مضطرب و افسرده می شود، و احساس استیصال و درماندگی می کند.
۲. احساس می کند فریب خورده و به او خیانت شده است. در نتیجه به شوهرش بدبین می شود. به دلیل بی اعتمادی به شوهر، زن پیوسته درباره او تجسس می کند و رفت و آمدها و ارتباط های وی را با دیگران، به ویژه زنهای دیگر زیر نظر می گیرد.
٣. احساس خشم و طغیان وجود او را فرامی گیرد. در نتیجه ممکن است در پی تلافی برآید و او نیز به سوی نگاه به مردان نامحرم و برقراری روابط پنهانی با آنان سوق داده شود و پای مردان بیگانه را به خانه شوهرش باز کند.

پیداست که در این حالات، چه بلایی سر خانواده و روابط زن و شوهر می آید. زن از خانواده و شوهرش بیزار می شود؛ با شوهرش بدرفتاری می کند؛ در انجام وظایف خود در قبال همسر و فرزندان کوتاهی می کند؛ و بدین ترتیب، بنیان های خانواده سست می شود.
به دلیل مفاسدی که چشم چرانی دارد، اسلام آن را به کلی ممنوع کرده است. خداوند بزرگ در قرآن مجید می فرماید: قل للمؤمنین یغضوا من أبصارهم؛[۱] «به مؤمنان بگو از زنان نامحرم چشم فروبندند».
امام رضا (علیه السلام) در پاسخ به مسائل محمدبن سنان چنین می نویسند: وحرم النظر إلى شعور النساء المحجوبات بالازواج والی غیر هن من النساء… وکذلک ما اشبه الشعور؛[۲] «و نگاه کردن به موهای زنان اعم از شوهردار و غیرشوهردار، و نیز نگاه به هر چیز دیگر [که] مانند مو [تحریک کننده شهوت باشد]، حرام شده است».
چشمی که به چشم چرانی عادت کند، هیچ گاه سیر نخواهد شد. در اثر همین نگاه هاست که بسیاری از جوانان پاکدامن از راه عفت خارج می شوند و در وادی فساد سقوط می کنند. وقتی چشم ببیند، دل می خواهد. در مرتبه نخست، دوم، سوم، و… ممکن است مخالفت کند، ولی سرانجام عنان نفس را از دست می دهد و در مسیر دلخواه به راه می افتد. امام علی (علیه السلام) فرمودند: اذا أبصرت العین الشهوه عمى القلب عن العاقبه؛[۳] «هنگامی که دیده انسان به شهوت باز شود، قلب او از مشاهده سرانجام کار نابینا می شود».

چشم پوشی از نامحرمان برای کسی که به این کار زشت عادت کرده، در مراحل آغازین شاید تا حدی دشوار باشد، ولی با کمی استقامت و تمرین، سهل و آسان خواهد شد. اگر مرد قدری استقامت ورزد، از بسیاری مفاسد در امان خواهد بود، و به جای این لذت های کاذب و زودگذر، از آسایش روانی و لذت انس و مودت خانوادگی کامل برخوردار خواهد شد. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: ما اغتنم أحد بمثل ما اغتمم بغض البصر؛[۴] هیچ کس غنیمتی به چنگ نیاورده است که پرفایده تر از غنیمتی باشد که آدمی از راه فرو آوردن چشم به دست آورده است».
از اینها گذشته، توجه به آثار و پیامدهای اخروی نگاه به نامحرم و آثار سوء آن بر ایمان انسان از یک سو، و در نظر گرفتن آثار و نتایج اخروی چشم پوشی از این کار از سوی دیگر، می تواند انسان را در خودداری از این کار زشت یاری کند. به همین دلیل، در ادامه، برخی از روایاتی را که این مسئله را به ما یادآور می شوند، برمی شماریم.
علی (علیه السلام) فرمودند: لیس فی البدن شیی اقل شکرا من العین فلا تعطوها سؤلها فتشغلکم عن ذکر الله عز وجل؛[۵] «عضوی در بدن، ناشکرتر از چشم وجود ندارد. پس خواسته اش را برآورده نکنید؛ چون شما را از یاد خدا غافل می کند».
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز فرمودند: لکل عضو حظ من الزنا، فالعین زناه النظر…؛[۶] «هر عضوی از بدن، بهره ای از زنا دارد. زنای چشم، نگاه به نامحرم است».

آن حضرت همچنین فرمودند: من ملأ عینه من حرام ملأ الله عینه یوم القیامه من النار الأ أن یتوب ویرجع؛[۷] «کسی که دیده اش را از حرام پر کند، خداوند در روز قیامت چشمش را از آتش پر خواهد ساخت؛ مگر اینکه توبه کند و باز گردد». .
امام صادق (علیه السلام) فرموده اند: النظره بعد النظره تزرع فی القلب الشهوه وکفى بها لصاحبها فتنه؛ «نگاه های پیاپی به نامحرم شهوت را در قلب می کارد و همین برای گمراهی و رسوایی فرد کافی است».[۸]
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: کل عین باکیه یوم القیامه الا ثلاثه اعین: عین بکت من خشیه الله، وعین غضت عن محارم الله وعین باتت ساهره فی سبیل الله؛[۹] همه چشم ها در روز قیامت گریان اند، جز چشم سه گروه: گروهی که از خوف خدا گریسته اند؛ گروهی که از نگاه به محارم الهی دیده فرو گرفته اند؛ و گروهی که در راه خدا شب را بیدار مانده اند.
آن حضرت همچنین فرموده اند: النظر سهم مسموم من سهام ابلیس، فمن ترکها خوفا من الله اعطاه الله ایمانا یجد حلاوته فی قلبه؛[۱۰] «نگاه به نامحرم، تیری زهرآگین از تیرهای شیطان است. پس کسی که از خوف خدا از نگاه به نامحرم بپرهیزد، خداوند ایمانی به او عطا می کند که حلاوت آن را در قلبش احساس کند».
 
منبع: کتاب «خانواده + عشق * اخلاق (اخلاق همسران)»
نویسنده: مجتبی حیدری

پی نوشت :
[۱] .نور، آیه ۳۰٫
[۲] . محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۶، ص ۱۰۲٫
[۳] . جمال الدین محمد خوانساری، شرح غررالحکم، ج ۳،ص ۱۳۷، ح ۴۰۶۳٫
[۴] . حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسایل، ج ۱۴، ص ۲۶۹٫
[۵] . محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۱۰۱، ص ۳۵٫
[۶] . همان، ص ۳۸٫
[۷] . همان، ص ۳۲٫
[۸] . حسین بن محمد تقی نوریف من لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۱۸٫
[۹] . محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج ۱۰۱، ص ۳۵٫
[۱۰] . همان، ص ۳۸٫