خواص و مضرات گز علفی

گز علفی نوعی مان و ماده‌ی شیرینی است که در اثر نیش زدن حشره‌ای به برگ و به ساقه‌های جوان درختی از بلوط‌ها به دست می‌آید.

نام علمی درخت:

Quercus mannifera Lindl.، نام فرانسه درخت Chene a manne و نام انگلیسی آن Oak tree می‌باشد. این درخت به فارسی بلوط و درخت گز علفی گفته می‌شود. نام‌های دیگر گز علفی به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، گز علفی، گز گزو، مان، دارمازو، گزو، مازوداز، برودار، برو، بلو و طرفه نامیده شده است.

تیره گیاه:

بلوط Fagaceae

مشخصات ظاهری گز علفی:

پس از وارد شدن نیش حشره به برگ و ساقه‌های جوان، شیره‌ی درخت که همان گز علفی است به صورت مایع از برگ و ساقه خارج می‌شود و در مجاورت هوا سفت می‌گردد. سپس سحرگاه روز بعد اشخاص با تکان دادن شاخه‌های درخت و چیدن برگ‌ها، گز علفی را از آنها جدا می‌کنند. به همین علت این گز اغلب با برگ و سرشاخه خرد شده مخلوط است و به رنگ سبز علفی در بازار عرضه می‌شود. گز علفی هر چقدر کمتر با خرده برگ و ساقه‌ها مخلوط باشد مرغوبتر است و رنگ آن سفید، صاف و شفاف و دارای طعم شیرین می‌باشد.

طبیعت گز علفی:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن گرم و خشک است.
رویش جغرافیایی درخت مولد گز علفی: در کشورهای ماورای قفقاز، سوریه، آناتولی، قبرس و در ایران در اغلب نواحی جنگلی و در استان‌های کردستان و لرستان انتشار دارد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در گز علفی:

ساکارز، چهار نوع پلی ساکارید، گلوکز، فروکتوز و موسیلاژ در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

گز علفی

نحوه مصرف:

طبق دستور پزشک

خواص درمانی:

انرژی‌زا و تقویت کننده اعضای تنفس و جهاز گوارش، نرم کننده سینه و صاف کننده صدا، ضد نفس تنگی و مسکن سرفه‌های گرم، ضد خونریزی و قبض کننده، تقویت کننده معده و جزء ملین‌های قندی محسوب می‌شود.

منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (۱۳۹۵)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از ۴۰۰ نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول. نویسنده: صمصام صانعی