دلایل بروز روماتیسم مفصلی و درمان آن

بیماری که موجب التهاب، درد و تورم مفاصل بدن می شود, روماتیسم مفصلی نام دارد. این بیماری در زنان سه برابر شایع تر از مردان است. علت های مختلفی سبب روماتیسم مفصلی می شود و غالبا این بیماری در سن ۴۰ تا ۶۰ سالگی بروز می کند. در این مطلب با علائم و روش های درمانی این بیماری آشنا می شویم.

روماتیسم مفصلی و علائم و نشانه های آن

 درد در مفاصل درگیر در اثر حرکت، شایع‌ترین علائم این بیماری است. به علاوه از نشانه های شایع دیگر می توان به خشکی عمومی اشاره کرد که معمولاً پس از دوره‌های بی حرکتی مثلا در صبحگاه به بیشترین حد خود می‌رسد. به طور کلی علائم و نشانه های این بیماری عبارت است از: سفتی مفاصل در صبحگاه, تورم مفاصل, درد مفاصل, ضعف و خستگی و ندول‌های روماتوئید.

علل ابتلا به روماتیسم مفصلی

روماتیسم مفصلی معمولا مزمن است و جزء بیماری های خود ایمنی به شمار می آید و در دراز مدت می تواند موجب تخریب مفصل ها شود. این بیماری می تواند زمینه ی خانوادگی داشته باشد و بیشتر مفاصل کوچک دست را گرفتار می کند گرچه مفاصل بزرگ بدن مانند مفصل ران و زانو هم می توانند در این بیماری دچار تخریب شوند. از جمله علل احتمالی این بیماری عفونت‌ است, در همین زمینه باکتری‌ها، مایکو باکتری‌ها، مایکو پلاسما و حتی ویروس‌ها به عنوان عوامل مسبب تحت بررسی قرار گرفته‌اند. با این حال علت دقیق روماتیسم مفصلی ناشناخته‌ است. همچنین پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه جورج تاون آمریکا هشدار داده اند که مصرف زیاد چای خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می‌دهد در حالی که نوشیدن قهوه این تاثیر مضر را ندارد.

در این بیماری سیستم ایمنی فرد علیه بافت های خودش وارد عمل می شود. عللی که تصور می شود فرد را مستعد بروز این بیماری می کند شامل ژنتیک ، محیط و هورمون ها می باشند. بدنبال تورم مفصل ها در این بیماری، تاندون های اطراف آن تحت کشش قرار می گیرند. این کشش در کپسول مفصلی و تاندون اطراف مفصل بتدریج آنها را شل و ضعیف کرده و ضعف این ساختمان ها موجب ناپایداری مفصل و در نهایت نیمه دررفتگی و تغییر شکل مفصل می شود. بعد از مدتی استخوان اطراف مفصل هم دچار پوکی و خوردگی شده و در آن کیست هایی بوجود می اید. این تغییرات استخوانی تغییر شکل مفصل را تشدید می کنند.

درمان روماتیسم مفصلی

با توجه به اینکه علت آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی ناشناخته‌ است, مکانیسم عمل بسیاری از روش های درمانی مورد استفاده نیز قطعی نیست و این روش ها تنها به منظور کاهش درد و محدودیت مفصل, کاهش ناتوانی هایی که به علت درد، آسیب مفصل یا تغییر شکل اندام ایجاد می شود و درمان عوارض و مشکلات همراه بیماری صورت می گیرد . در روش های درمانی روماتیسم مفصلی متخصص روماتولوژیست، فیزیوتراپی و ارتوپدی با یکدیگر همکاری می کنند. هر یک از این متخصصین با تجویز داروهای مخصوص, بیماری را بهبود و کنترل می کنند.

تجویز داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند آسپرین، پیروکسیکام، سولفاسالازین، دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و بروفن و… علاوه بر کنترل التهابات موجب تسکین درد مفاصل نیز می شود اما این داروها دارای عوارض جانبی مانند مشکلات گوارشی هستند. در مواردی که روماتیسم مفصلی شدید باشد از داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون استفاده می‌شود که این دارو عوارض جانبی زیادی دارد. دیگر داروهای مورد استفاده در این بیماری, داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی مانند داروهای ضد مالاریا (هیدروکسی کلروکین)، سولفاسالازین و مینوکسی سیلین است.

با توجه به اینکه بیماری روماتیسم مفصلی, بیماری مزمنی شناخته می شود, توصیه می شود درمان تحت نظر پزشک صورت گیرد و از مصرف خودسرانه داروها اجتناب شود.