دلایل کژکاری جنسی چیست؟ (بخش اول)

  میلیون ها نفر دچار کژکاری های جنسی یا مشکلات مستمر در علاقه، برانگیختگی یا پاسخ جنسی می شوند. شاید بهترین منبع اطلاعات در مورد فراوانی مشکلات جنسی، زمینه یابی بهداشت ملی و زندگی اجتماعی باشد. در این زمینه یابی از افراد خواستند به سوال هایی نظیر «در طول ۱۲ ماه گذشته آیا دوره ای بوده است که چند ماه یا بیشتر به داشتن آمیزش جنسی بی علاقه بوده باشید؟» پاسخ بلی یا خیر بدهند. درصد بالاتری از زنان از مشکلاتی در زمینه های آمیزش جنسی دردناک، لذت نبردن، ناتوانی در رسیدن به ارگاسم، و نداشتن علاقه به آمیزش جنسی خبر دادند. درصد بالاتری از مردان از رسیدن به ارگاسم خیلی زود و نگرانی در مورد عملکرد جنسی خود خبر دادند. این زمینه یابی بر مشکلات جاری مداومی تمرکز داشت که مشخصه کژکاری های جنسی هستند. وقوع مشکلات گاه و بیگاه احتمالا خیلی بیشتر است.

اجازه دهید انواع عمده کژکاری جنسی را که انجمن روانپزشکی آمریکا آنها را طبقه بندی کرده است، به طور مختصر بررسی کنیم: اختلال میل جنسی کم کار، اختلال برانگیختگی جنسی در زن، اختلال نعوظی در مرد، اختلال ارگاسمی، و انزال زودرس.

 در اختلال میل جنسی کم کار ، فرد از بی علاقگی به فعالیت جنسی، سایق جنسی کم، و غالبا، فقدان هرگونه خیالپردازی جنسی خبر می دهد. تعجب آور نیست که این اختلال با سطح پایین تر رضایت از رابطه و سطح پایین تر فعالیت جنسی ارتباط دارد.

برانگیختگی جنسی در زن با لیز شدن واژن که آن را برای دخول آلت آماده می کند مشخص می شود. تقریبا همه زنان گاهی در لیز شدن واژن مشکل دارند. تقریبا همه مردان گاهی در رسیدن به نعوظ یا حفظ کردن آن از طریق آمیزش جنسی مشکل دارند. تشخیص های اختلال برانگیختگی جنسی در زن و اختلال نعوظی در مرد زمانی صورت می گیرند که این مشکلات مستمر یا عودکننده باشند.

در اختلال ارگاسمی، مرد یا زن، با اینکه از لحاظ جنسی تحریک شده است، همواره در رسیدن به ارگاسم تأخیر دارد یا اصلا به ارگاسم نمی رسد. اختلال ارگاسمی در زنان شایع تر از مردان است. در برخی موارد، فرد می تواند در حال انجام دادن آمیزش جنسی با یک همسر، اما نه با همسر دیگر، بدون مشکل به ارگاسم برسد. در انزال زودرس، مرد همواره با حداقل تحریک جنسی و خیلی سریع تر از آنکه به همسر یا خودش اجازه دهد که به طور کامل از آمیزش جنسی لذت ببرد، انزال می کند. چون هرکسی دچار کژکاری های جنسی نمی شود، پژوهشگران به دنبال آن هستند که مشخص کنند چرا برخی افراد دچار این اختلال ها می شوند و برخی نمی شوند.
 

تعدادی از موارد کژکاری های جنسی بیانگر مشکلات زیستی هستند. برای مثال، فقدان میل جنسی، ممکن است از پایین بودن سطح هورمون جنسی مردانه تستوسترون ناشی شود، هورمونی که در فعال کردن سایق جنسی مردان و زنان نقش مهمی دارد. دیابت می تواند به رگ ای خونی و عصب ها، از جمله آنهایی که برای آلت مردی خون تأمین می کنند صدمه وارد کند و به کژکاری نعوظی منجر شود ( مشکل رسیدن به نعوظ یا حفظ کردن آن). کژکاری نعوظی ممکن است مشکلات جسمانی دیگری را نیز شامل شود که بر جریان خون به آلت مردی تأثیر می گذارند یا به عصب های درگیر در نعوظ صدمه وارد می کنند.

ما این را نیز می دانیم که چاقی نه تنها خطر بیماری قلبی و دیابت، بلکه خطر کژکاری نعوظی را نیز افزایش می دهد. فرایند زیربنایی که این ارتباط را توجیه می کند معلوم نیست، اما علت اصلی ممکن است سطح کلسترول بالای خون باشد که غالبا با چاقی همراه است. کلسترول به تشکیل رسوبات چربی در رگ های خونی منجر می شود که می تواند از جریان خون به آلت تناسلی جلوگیری کند درست به همان صورتی که از جریان خون به قلب ممانعت می کند. خبر خوب این است که مداخله های سلامتی که به مردان چاق کمک می کنند تا وزن خود را کم کنند و سطح فعالیت خود را افزایش دهند، به عملکرد نعوظی بهتر نیز منجر می شوند.

علت های جسمانی دیگر، مانند خستگی و استفاده از الکل و داروهای مخدر دیگر نیز در مشکلات جنسی نقش دارند، خستگی می تواند میل جنسی را کاهش دهد و مانع از ارگاسم شود. داروهای کندساز مانند الکل، داروهای مخدر، و داروهای آرام بخش نیز می توانند پاسخ جنسی را مختل کنند. فقدان سایق یا علاقه جنسی اغلب با مشکلات بهداشت روانی، مخصوصا افسردگی ارتباط دارد. مشکلات سلامتی، از جمله بیماری قلبی کرونری، دیابت، ام اس، صدمات نخاعی، عوارض ناشی از برخی عمل های جراحی (مانند برداشتن پروستات در مردان)، مشکلات هورمونی، و مصرف برخی داروها، مانند داروهایی که برای درمان کردن فشارخون و مشکلات سلامت روانی مصرف می شوند، می توانند بر عملکرد ارگاسمی در مردان و زنان تأثیر بگذارند.

سازگار شدن با تغییر جسمانی مرتبط با پیری، چالش دیگری است. برای مثال، زمینه یابی بهداشت ملی و زندگی اجتماعی معلوم کرد که مشکل رسیدن به نعوظ یا حفظ کردن آن (اختلال نعوظی) با افزایش سن از ۶ درصد در گروه سنی ۱۸ تا ۲۴ ساله به تقریبا ۲۰ درصد در گروه سنی ۵۵ تا ۵۹ ساله افزایش می یابد. کاهش تدریجی میل جنسی، حداقل در مردان، ممکن است تا اندازه ای توسط کاهش سطح تستوسترون توجیه شود که در اواسط و اواخر عمر روی می دهد. تزریق تستوسترون ممکن است به افزایش علاقه یا میل جنسی کمک کند، اما به مردان توصیه می شود قبل از اینکه تحت درمان جایگزین هورمون قرار بگیرند در مورد مخاطرات آن با تأمین کنندگان مراقبت از سلامتی مشورت کنند.