غایت آفرینش انسان چیست؟

خداوند به چه حقی ما را آفریده و ما را در قبال کارهایمان عقاب می کند یعنی اگر ما می خواستیم نباشیم باید چه کسی را می دیدیم؟

الف: خداوند با لطف و فضل بی‏پایان خود بشر را آفرید و در این آفرینش سودی و منفعتی را برای خود نخواسته است چرا که او غنی محض و مالک مطلق است و این بشر را به فهم و دانش و اختیار و انتخاب مجهز کرد و راههای تباهی و سعادت او را ترسیم نمود و بعد او را از راههای تباهی بر حذر داشت و سرانجام بدی این راهها را به بشر گوشزد فرمود و معنای عقاب الهی همین است که مثلا اگر سم بخوری هلاک خواهی شد و اگر در چشم خود سوزن فرو کنی، نابینا خواهی شد و اگر گناهان آنچنانی را مرتکب شوی و توبه نکنی به آتش دوزخ گرفتار خواهی شد . و او را بشارت داد که اگر چنین اعمالی را انجام دهی به آرامش نهایی خواهی رسید و اگر پاکیزگی را رعایت کنی سالم و تندرست خواهی ماند.

این دستورات الهی از طریق عقل و پیامبران به انسانها داده شد و تا اینجا هیچ اشکالی در کار نیست و همه انسانها با زبان قال و حال شکر گزار حضرت حق هستند و معلوم است که این خلقت به گزاف و  بیهوده نبوده است و باز معلوم است که خداوند بشر را آگاه نمود که زندگی او تنها مادی و منحصر به عالم ماده نیست بلکه ماده مهد پرورش او قرار گرفته تا از این رهگذر به عالم بالاتر و درجات ممتازتری نائل شود. و همه اینها جای سپاسگزاری و تشکر دارد.

 ما نبودیم و تقاضامان نبود                   لطف حق ناگفته ما می‏شنود

ب: حال اگر کسی به هر دلیل از این قافله پربرکت بشری سرباز زند و بر اثر اندیشه نادرستی از خلقت خود پشیمان باشد و این زندگی و تکامل و برکات را نخواهد و عدم و ظلمت و تاریکی را بر نور و شعور خود برتری دهد، چه باید کرد؟ آیا حضرت حق به خاطر این افراد معدود که اگر درست فکر کنند از فکر خود باز خواهند گشت، خلقت انسان را تعطیل کند! و این همه برکت و خیر را حذف کند یا اختیار و عقل را از آنان بگیرد تا این گونه اعتراض نکنند، اگر کسی را به مهمانی دعوت کردیم و سفره ای پر از نعمتهای گوناگون، برای او گسترانیدیم و او را با محبت و مهر دعوت نمودیم ولی او زبان به اعتراض ما بگشاید که چرا مرا دعوت کردید چرا این سفره رنگین را پهن کردید و… در اینجا تقصیر از صاحب خانه و میزبان است یا گناه از مهمان؟!! دنیا با همه تلخی‏ها و شیرینی‏ها که دارد مظهر لطف و مهر ورزی حضرت حق است حتی سختی‏ها و تلخی‏های او هم بی‏حکمت نیست و بار و ثمر آن شیرین است بشرطی که محصول کج‏اندیشی و نادرستی اعمال خود ما، نباشد.

ج: غایت آفرینش انسان جهان ماده و مادی نیست بلکه رسیدن به بزرگترین کمالات ـ با توجه به استعدادهای متفاوت انسان ها ـ می‏باشد. رسیدن به خداوند و مهر و محبت او، رسیدن به آرامش نهایی با قدرت عقل و اختیار و کمک خداوند متعال.

 انسان در این دنیا مسافر است نه مقیم و غرض از این مسافرت را باید جستجو نمود نه اقامت.

د: بهشت بزرگترین نعمت خداوند است بهشت غیر از آن تصور عامیانه ما که چند درخت و جویبار و… می‏باشد ـ هست.

 بهشت مظهر رضایت و مهربانی خداوند و ملاقات لطف ورحمت و آرامش نهایی انسانها می‏باشد، چنانچه جهنم رسیدن به خشم و غضب خداوند است.