حدیث مزاحمت

حدیث در مورد مزاحمت

مقدمتا باید گفت: طبق حدیثی از امیر مؤمنان: «اَلمؤمِنُ نَفْسُهُ مِنْهُ فی تَعَبٍ وَ النّاسُ مِنْهُ فی راحَةٍ» مؤمن کسی است که خودش از دست خودش در سختی و رنج است، ولی مردم از دست او در آسایشند. [1]

خدا را بر آن بنده بخشایش است        که خلق از وجودش در آسایش است  دستور دین است. «رنج خود و راحت مردم طلب». سعدی گوید:

من آن مورم که در پایم بمالند   نه زنبورم که از دستم بنالند

کجا خود شکر این نعمت گزارم که زور مردم آزاری ندارم[2]

البته نباید به «زیر دست و پا بودن» افتخار کرد، چرا که مسلمان عزیز است. زور را هم نباید تحمل کرد. اما اینکه انسان با زوری که دارد، به دیگران آزار نرساند و با دست و زبان، زحمت و مزاحمتی برای دیگران پیش نیاورد، اصلی مهم در «ادب اسلامی» است. هر چیزی مالیاتی دارد. مالیات قدرت و نفوذ، پرهیز از مردم آزاری است. در نهایت، سود این خویشتن داری هم به خود انسان باز می گردد.

احادیث مربوط به مزاحمت بسیار است که به ذکر چند مورد اکتفا می کنیم، رسول اکرم(ص) فرمود: «کُفَّ اَذاکَ عَنِ النّاسِ فانّه صَدَقَةٌ تَصَدَّقُ بِها علی نَفْسِکَ»

آزار خود را از مردم باز دار، که این «صدقه»ای است که بر خویشتن انفاق و تصدق می کنی. [3]

یعنی پرهیز از عدم مزاحمت برای دیگران، بیمه عافیت و سلامت خویش است.

آن حضرت در حدیث دیگری فرموده است: «شَرُّ النّاسِ مَنْ تَأذّی بِهِ النّاسُ وَ شرٌّ مِنْ ذلِکَ مَنْ اَکْرَمَهُ النّاسُ اِتّقاءَ شَرِّهِ» بدترین مردم کسی است که مردم به خاطر او در اذیت و رنج باشند. بدتر از او کسی است که مردم به خاطر ترس از شر او، احترامش کنند. [4]

 در آخر برای مطالعه بیشتر در این زمینه شما را به لینکی از همین پایگاه ارجاع می دهیم: مزاحمت