این دارو دو فرم خوراکی و موضعی پوستی دارد. دارو نباید با چشم‌ها تماس داشته باشد.
عوارض جانبی شایع آن، قرمز شدن چشم‌ها، خشکی پوست و احساس سوزش در پوست است. مشخص نیست که مصرف آن در دوران بارداری بی‌خطر است یا خیر، اما مصرف آن در دوران شیردهی قابل قبول است. این دارو متعلق به خانوادهٔ دارویی ایورمکتین‌هاست. نحوهٔ عمل آن، افزایش نفوذپذیری غشای سلولی کرم‌ها و انگل‌هاست که موجب فلج شدن آنها و مرگ‌شان می‌شود.
آیورمکتین در سال ۱۹۷۵ میلادی کشف شد و از سال ۱۹۸۱ جهت مصارف پزشکی، مورد استفاده واقع شد. این دارو در فهرست داروهای ضروری سازمان جهانی بهداشت قرار دارد که مجموعه‌ای از بی‌خطرترین و مؤثرترین داروهای نظام سلامت است.قیمت عمده‌فروشی این دارو در کشورهای در حال توسعه برای هر دورهٔ درمانی ۰٫۱۲ دلار آمریکاست. در ایالات متحده آمریکا قیمت آن کمتر از ۵۰ دلار است. در حیوانات، از این دارو جهت پیشگیری و درمان «دیروفیلاریا ایمیتیس» (نوعی کرم‌های لوله‌ای و انگل خون و قلب سگ و گربه) استفاده می‌شود.
موارد منع مصرف
مصرف آیورمکتین در کودکان زیر ۵ سال یا آنهایی که کمتر از ۱۵ کیلوگرم (۳۳ پوند) وزن دارد، و همچنین در کسانی که دچار بیماری‌های کلیوی و کبدی هستند، ممنوع است.
عوارض جانبی
نگرانی اصلی با این دارو، اثر سمی آن بر دستگاه مغزی-عصبی است که در بیشتر پستانداران به‌صورت فروکاستی دستگاه عصبی مرکزی و آتاکسی بروز می‌کند و علت احتمالی آن تقویتِ سیناس‌های مهاری گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) است.
داروهایی که آنزیم کبدی CYP3A4 را مهار می‌کنند، انتقال گلیکوپروتئین پی را نیز مهار می‌کنند و بدین ترتیب در صورت مصرف همزمان با آیورمکتین، خطر جذب ورایِ سد خونی مغزی افزایش می‌یابد. برخی از این داروها شامل استاتین‌ها، بازدارنده‌های پروتئاز، بسیاری از مسدودکننده‌های کانال کلسیم، لیدوکائین، بنزودیازپین‌ها و گلوکوکورتیکوئید (نظیر دگزامتازون) است.
هشدار ها ایورمکتین
ایورمکتین در بیمارانی که به هر دلیل سد خونی مغزی شان آسیب دیده است نباید مصرف شود مانند بیماران مبتلا به مننژیت. عبور ایورمکتین از سد خونی مغری ممکن است باعث سمیت عصبی گردد
