فراموشی غدیر با توجه به جمعیت حاضر در غدیرخم

سلام با عرض خسته نباشید به شما بنده سئوالی داشتم. با توجه به کتابهایی که ما داریم آمده است که در واقعه غدیر خم بنا به روایتی 80000 نفر و بنا به روایت دیگر 100000 نفر حضور داشتند و شاهد انتخاب جانشینی حضرت علی (ع) بوده اند ولی در حدود گذشتن 3 ماه از این واقعه که مصادف بود با رحلت پیامبر اسلام (ص) و انتخاب خلیفه اول این شبهه برایم بوجود آمده که این جمعیت 100000 نفری شاهد قضیه جانشینی چرا هیچ گونه اقدامی برای اجرای دستور خدا و پیامبر انجام نداده اند؟ آیا نعوذ بالله تلاشهای پیامبر در طول 63 سال از عمر پر برکتشان برای تعلیم و تربیت این جمیت هیچ بوده است و این جمیت هیچ ارزشی برای سخنان پیامبر نگذاشتند؟

دوست عزیز! این که در غدیر خم حدود یک صد هزار نفر حضور داشتند درست است اما باید در نظر گرفت که آیا همه این جمعیت از اهالی مدینه بوده اند؟! مگر مدینه چه جمعیتی داشت که صد هزار نفر از آن به حج رفته بودند؟ البته که تمام این افراد از مدینه نبودند و بسیاری از آنها جاهای دیگر بودند که هنوز از جمعیت جدا نشده بودند. برای اثبات آن به اصل غدیر و محل آن اشاراتی می نماییم:

غدیر در لغت به معنی برکه آب است؛ و خم، نام مکانی است در سه مایلی جحفه که به صورت گودال بزرگی بوده که آب در آن فرو رفته بود و چون غدیر در آن مکان بوده، غدیرخم نامیده شده است.([1])

جحفه، روستایی بزرگ واقع در سه منزلی از طرف مکه به سوی مدینه و میقات اهل شام است، اسم اصلی آن مهیعه بوده و چون سیل آن را به کلی از بین برده، جحفه نامیده شده است.([2]) در جحفه راه مدینه، مصر و عراق از هم جدا می شده است.([3])

بنابراین، غدیرخم از طرف مکه به مدینه در سه مایلی جحفه یعنی 12 کیلومتر مانده به جحفه([4]) قرار داشته است و جحفه در سه منزلی مکه به مدینه بوده است. یعنی مسافت آن از مکه به اندازه سه روز طی مسافت با وسایل نقلیه قدیم بوده که هرگز به اندازه 150 مایل که معادل 600 کیلومتر است، نبوده است. و چون هنوز حاجیانی که از مصر و عراق و شام آمده بودند، جدا نشده بودند، بنابراین، حاضران در غدیرخم به حاجیان مدینه اختصاص نداشته است و تنها عده کمی از آنها از مدینه بوده اند و این که بگوییم حدود نیمی از آنها بر خلاف فرمایشات پیامبر(ص) عمل کردند با وجود آن شرایط و جوّ به وجود آمده جای تعجبی ندارد.                                                                                                                 

منبع: پایگاه حوزه، شماره 1- 18126