دوست بد، عامل بدبختی در دنیا و پشیمانی در آخرت
دوست بد، عامل بدبختی در دنیا و پشیمانی در آخرت
انسان بخاطر وجود اجتماعی که دارد، نیازمند این است که با دیگران معاشرت داشته باشد. برخی از افراد با همنشین های بدی مجالست میکنند و روح خودشان را فاسد میکنند و از عواقب بدی که در انتظار آنهاست، غافل هستند. این نوشتار به صورت مختصر در رابطه با دوست بد صحبت می کند.
دوست بد، عامل بدبختی در دنیا و پشیمانی در آخرت
مقدمه
نکته: به طور کلی هرکس برای وقت ارزش قایل شد و از آن با آگاهی و جدّیت استفاده صحیح نمود، به جایی رسید، و هرکس آن را عاطل و باطل نمود، قطعاً خود را تیره بخت نموده و درچاه هلاکت انداخته است. یکی از این باطل ها که راهزن عمر و هستی آدمی است، دوست و رفیق است که اگر درست انتخاب شود سبب نجات و نیکبختی میشود، اما اگر انتخاب نادرست باشد و فرد شقی و نگون بخت را انتخاب کرده باشید، سبب بدبختی و درماندگی خود شده اید و عمر ارزشمندتان را به باطل خواهد کشاند.
گام نخست
جوان و احساس غرور
دوستان خوش ظاهر اما بد سیرت
دوست بد سبب گمراهی در دنیا و پشیمانی در آخرت
در روز قیامت که دارای صحنه های متعدد و عجیبی است، ظالمان از گذشته ی خویش در حسرت می افتند و گناهکاران می گویند: ای وای بر ما! کاش فلان شخص گمراه را دوست خود انتخاب نکرده بودیم. بیداری و آگاهی به سراغ مان آمده بود ولی این دوست بی ایمان ما را گمراه کرد:«یا و یلنی لیتنی لم اتّخذ فلاناً حلنلاً لقدأ ضلنّی عن الذّکر بعد إذجاء نی و کان الشیطان الانسان خذولاً؛ ای وای بر من، کاهش فلان شخص (گمراه) را دوست خود انتخاب نکرده بودم. او مرا از یاد حق گمراه ساخت، پس از آن که آگاهی به سراغ آمده بود و شیطان همیشه خوار کننده و تنها گذارنده ی انسان بوده است.»[۴]
دوست بد مانند سیگار است
۲٫ دوست بد دقیقاً مثل سیگار میماند ؛ همه روزهای خوب، سلامتی و جوانی شما را می گیرد و در عوض آن، زخم همیشگی داخل ریه های تان، چهره و دلتان به جای می گذارد، حتی اگر تو آن را کنار بگذاری، ضررهای آن تا مدت ها دست از سرت بر نمی دارد.
پی نوشت :
[۱] محمد حکیمی و دیگران..، الحیاه ، ترجمه احمد آرام، قم: دلیل ما جلد ۱، صفحه ۲۵۰٫
[۲] مرتضی فرید، الحدیث، قم: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، سال چاپ ۱۳۸۶، چاپ ۱۶، جلد ۲ ،صفحه ۹۲٫
[۳] محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، بیروت: دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۷ ق، جلد ۷۴، صفحه ۱۹۸٫
[۴] قرآن کریم، سوره مبارکه فرقان، آیه ۲۸ و ۲۹٫