روش های درمانی زیست پزشکی در بهبود اختلالات روانی
روش های درمانی زیست پزشکی در بهبود اختلالات روانی
روان شناسان برای درمان اختلالات روانی از یکسری فعالیت های مرتبط با روان انسان بهره می گیرند. اما روش های دیگری نیز در درمان این اختلالات وجود دارد که از آن به روش های درمانی زیست پزشکی نام برده می شود. در این نوشتار برآن هستیم برخی از آنها را برای شما معرفی کنیم. با ما همراه باشید.
روش های درمانی زیست پزشکی در بهبود اختلالات روانی
درمان های زیست پزشکی
در این قسمت به دو نوع درمان زیست پزشکی برای اختلال روانی خواهیم پرداخت. یک نوع که دارو درمانی است، وسیعا مورد استفاده قرار گرفته است. درمان دیگر که درمان با ضربه برقی تشنج آور (ECT) است، مصرف بسیار محدودتری دارد.
لازم به یادآوری است که درمان های زیست پزشکی، از جمله داروهای روان درمان بخش و ECT توسط دکترهای طب، مانند روان پزشکان اجرا می شوند. روان پزشکان پزشکانی هستند که در زمینه تشخیص و درمان اختلال های روانی تخصص دارند.
دارو درمانی
داروهای ضد اضطراب
احساس های خستگی و خواب آلودگی عوارض جانبی شایع داروهای ضد اضطراب هستند. افرادی که به طور منظم این داروها را مصرف می کنند بعد از قطع کردن آنها بیشتر از زمان قبل از شروع کردن مصرف آنها، دچار اضطراب می شوند. داروهای ضد اضطراب می توانند به وابستگی جسمانی نیز منجر شوند، که این از پرورش دادن نشانه های ترک، مانند لرزش، عرق کردن، بی خوابی، و ضربان تند قلب بعد از قطع ناگهانی این داروها مشهود است. گرچه این داروها در صورتی که تجویز شده باشند عموما بی خطر هستند، اما اگر سوء مصرف شوند یا همراه با الکل با داروهای دیگر مصرف شوند، می توانند خطرناک و حتی مهلک باشند.
داروهای ضد روان پریشی
داروهای ضد افسردگی
این روزها سه طبقه اصلی داروهای ضد افسردگی مورد استفاده قرار می گیرند. بازدارنده های مونوآمین اکسیداز، مانند ناردیل و پارنیت، فعالیت آنزیمی را که نورآدرنالین و سروتونین را در سیناپس بین نورون ها تجزیه می کند، متوقف می کنند. بنابراین، موجودی این انتقال دهنده های عصبی در سیناپس افزایش می یابد. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند توفرانیل و الاریل از جذب مجدد نوراپی نفرین و سروتونین به وسیله نورون انتقال دهنده، جلوگیری می کنند. بازدارنده های جذب مجدد گزینشی سروتونین مانند پروزاک و زولوفت نیز از جلب مجدد سروتونین به وسیله نورون های انتقال دهنده جلوگیری می کنند اما تأثیرات آنها در مورد سروتونین اختصاصی تر هستند. بازدارنده های جذب مجدد سروتونین مانند پروزاک وسیع ترجیح داده می شوند زیرا آنها عوارض جانبی کمتری دارند.
لیتیوم
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است مجبور باشند لیتیوم را برای مدت نامحدود مصرف کنند، درست مثل افراد دیابتی که باید برای کنترل کردن این بیماری انسولین مصرف کنند. با این حال، بسیاری از افراد، حداقل ۳۰ تا ۴۰ درصد از آنهایی که با این دارو تحت درمان قرار دارند، به آن جواب نمی دهند یا نمی توانند به خاطر عوارض جانبی، آن را تحمل کنند. شایع ترین عوارض جانبی لرزش دست، اختلال حافظه، و تشنگی و ادرار بیش از اندازه است. مشکلات مربوط به حافظه شایع ترین علتی است که افراد مصرف لیتیوم را قطع می کنند. به عنوان گزینه ای برای لیتیوم، برخی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی با داروهای ضد تشنج که معمولا در درمان صرع مورد استفاده قرار می گیرند، به نتایج خوبی می رسند. دیوالپروکس (با نام تجاری دپاکوت) یکی از این داروهاست.
درمان با ضربه برقی تشنج اور(ECT)
افراد معمولا ECT را به صورت ۶ تا ۱۲ درمان ظرف مدت چند هفته دریافت می کنند. الکترودهایی به گیجگاه متصل می شوند و جریان برقی که برای ایجاد تشنج به قدر کافی نیرومند است، وارد می شود. بیماران را به مدت کوتاه بیهوش می کنند تا در طول مدت اجرای این روش به خواب روند و برای پیشگیری از حرکات تکان دهنده ای که ممکن است صدمه وارد کننده شل کننده عضله تجویز می شود.
ECT به چند دلیل بحث انگیز است؛ برای مثال، شماری از متخصصان از اینکه شوک برقی به مغز بیمار وارد کرده و تشنجات را ایجاد کنند، ناراحت هستند. نگرانی های دیگر به عوارض جانبی احتمالی، از جمله از دست دادن حافظه رویدادهایی که در حدود زمان درمان رخ داده اند، مربوط می شوند. اما مشکل دیگر، میزان بالای برگشت است که پس از درمان در بیماران مشاهده شده است. در مجموع، بسیاری از متخصصان، ECT را به عنوان آخرین چاره در نظر می گیرند و فقط زمانی از آن استفاده می کنند که گزینه های درمانی دیگر امتحان شده، اما با موفقیت همراه نبوده باشند.
منبع: کتاب «بهداشت روانی»