زمین خوردن کودک

جمله «گریه نکن، تو بزرگ شده ای» نادرست ترین جمله ای که به کودک گفته می شود.
 

چکیده:  کودکان خیلی راه می روند و می دوند و به زمین خوردن های خودشان توجه ندارند. گاه این زمین خوردن باعث آسیب دیدن کودک می شود. با ما همراه باشید تا با بهترین عکس العمل ها هنگام زمین خوردن کودک، آشنا شوید.

تعداد کلمات ۱۰۱۶ / تخمین زمان مطالعه ۵ دقیقه

 

کودکان خیلی راه می روند و می دوند و به زمین خوردن های خودشان توجه ندارند. گاهی اوقات کودک آنقدر مشغول بازی است که وقتی زمین می خورد و گریه اش در می آید، چند دقیقه ی بعد این مسأله را فراموش می کند و دوباره می رود سراغ بازی اش، گاهی اوقات نیز که از بازی خسته شده است، ممکن است بعد از زمین خوردن مدت طولانی گریه کند.
 

عکس العمل بچه ها وقتی زمین می خورند بستگی به این دارد که در آن لحظه چه کسی کنار آنها باشد. بچه ها راحت تر می توانند احساسات خودشان را با پدر و مادرشان در میان بگذارند بنابراین اگر شما در کنار او باشید و او زمین بخورد، پیش شما گریه و شکایت می کند. بسیاری از بچه ها وقتی زمین می خورند گریه نمی کنند، ولی تا چشم شان به پدر یا مادرشان می افتد، شروع می کنند به گریه کردن، گریه کردن کودک به خاطر جلب توجه است، کودک می خواهد مادر یا پدرش او را ساکت کنند. اگر در این زمان مادر یا پدر کودک کنار او نباشند او یا آرام می شود یا از کودکان اطرافش کمک می گیرد. بزرگترها هم همینطور هستند. وقتی شما در خانه به چیزی برخورد می کنید و دردتان می گیرد این مسأله را ابراز می کنید، ولی اگر کسی بیرون از خانه آسیبی ببیند، اغلب این مسأله را از دیگران پنهان می کند.
عکس العمل کودک وقتی زمین می خورد به سن او نیز بستگی دارد. معمولا بچه های کوچک تر وقتی زمین می خورند، بیشتر گریه می کنند تا بزرگترها کودکی پنج ساله وقتی دوستش زمین خورده بود به او گفت، اشکالی ندارد گریه نکن، هیچی نشده و با این کار سعی می کرد دوستش را آرام کند.
 

بسیاری از بچه ها وقتی آسیب می بینند، دوست دارند روی زخم شان چسب بزنند. آنها فکر می کنند که اگر روی زخم شان را چسب بزنند، زود خوب می شوند، والدین باید چسب را در دسترسی بچه ها قرار دهند تا هروقت آنها زخمی شدند بتوانند روی زخم شان چسب بزنند، البته گاهی بچه ها روی زخم های قدیمی خودشان که به تازگی آن را دیده اند نیز چسب می زنند، این کار آنها نیز اشکالی ندارد.
پدر و مادران بچه ها هم نیز وقتی آنها آسیب می بینند عکس العمل های متفاوتی نشان می دهند. عده ای از آنها وقتی کودک آسیب می بیند، به او می گویند: «اشکالی نداره عزیزم. گریه نکن! خوب میشی». عده ای نیز محل آسیب دیده را نوازش کرده و می بوسند. بچه ها دوست دارند وقتی آسیب می بیند کسی آنها را ساکت درک کند، اما وقتی می بینند والدین آنها در مقابل صدماتی که دیده اند، بی تفاوت اند، ناراحت می شوند. بچه ها دوست دارند هروقت آسیب دیدند والدینشان به آنها توجه کنند.
 

اما والدین نباید بیش از حد نسبت به آسیب هایی که فرزندشان می بیند از خودشان واکنش نشان دهند. این دسته از والدین وقتی کودک شان آسیب می بیند، سراسیمه پیش می آیند و از او می پرسند: «حالت خوبه؟» کودک که آشفتگی والدینش را می بیند تعجب می کند و احساس می کند واقعا اتفاق بدی برایش افتاده و بعد شروع می کند به گریه کردن، چنین کودکانی هروقت آسیب می بینند، احساس ناتوانی می کنند و حتی برای خدمات و آسیب های جزئی نیز به کمک والدینشان نیاز دارند.
بعضی از پدر و مادرها وقتی می بینند کودکشان زمین خورده و گریه می کند، خیلی ناراحت می شوند و به او می گویند: «تو بچه ی بزرگی شدی و نباید گریه کنی این یه زخم کوچیکه». عدهای از والدین نیز فکر می کنند که، پسرها نباید گریه، کنند، ولی آنها باید به خاطر داشته باشند که فرزندشان چه، دختر و چه پسر باشد ممکن است آسیب ببیند و آنها باید در این شرایط کودکشان را آرام کنند.
وقتی کودکتان مشغول بازی است معمولا در مورد خطراتی که ممکن است برای او پیش آید برایش توضیح می دهید و مثلا می گویید: «از اونجا بالا نرو و اگر نه، می افتی» و اگر کودک این کار را انجام دهد، همدردی کردن با او برایتان سخت می شود. در این شرایط به او می گویید: «دیدی بهت گفتم اگه از اونجا بالا ببری زمین می خوری».

کودک در این شرایط متوجه نمی شود که شما به خاطر خودش این حرف ها را به او میزنیدو از دست شما عصبانی می شود، بهتر است کودک تان را آرام کنید و برایش توضیح دهید که کار خطرناکی انجام داده است. گاهی نیز کودک تان آسیب های جدی می بیند و شما باید او را به دکتر ببرید. معمولا هم والدین و هم خود بچه ها از این نوع آسیب ها می ترسند. با خصوص اگر هر دوی آنها دستپاچه نیز شده باشند. به کودکتان بگویید: «می دونم دستت درد میکنه، برای همین هم می خوام ببرمت دکتر تا دستت بهتر بشه».
سعی کنید خونسردی خودتان را حفظ کنید و از پزشک بخواهید برای فرزندتان توضیح دهید که قرار است چگونه او را درمان کند. اگر قرار است دست او را گچ بگیرید و این کار کمی دردناک است، به کودکتان این مسأله را بگویید.
چاره ای نیست، کودک باید این درد را تحمل کند. اگر می توانید همراه کودک باشید تا کار معالجات او تمام شود. برای خودتان نیز سخت است که شاهد بی قراری ها و درد کشیدن فرزندتان باشید. بنابراین در صورت امکان دوست، همسایه یا آشنایی را همراه خودتان به بیمارستان بیرید تا او به شما کمک کند. مادری که می بیند پزشکان فرزندش را بخیه می زنند، خیلی نگران و ناراحت می شود و بهتر است کمی با او همدردی کنید.
 
 منبع : کتاب راهنمای کامل تربیت کودک (از تولد تا نوجوانی)
نویسنده: رابین گلدستاین