لباس پوشیدن کودک هشت ساله

کودک ۸ ساله نسبتا به آسانی و سرعت لباس می پوشد. گاهی می بایست او را تشویق به سریعتر انجام دادن ، نمود، و اگر از وی پرسیده شود چرا اینقدر آهسته کار میکند؟ ممکن است جواب دهد: «فکر میکنم که خیلی تنبل هستم». بعضی از کودکان دوست دارند که به آنها کمک بشود ولی اگر به آنها گفته شود که: «در ۸ سالگی تنها لباس می پوشند»، تا حدی تمکین می کنند و به خوبی از عهده آن بر می آیند ولی درخواست می کنند که در جزئیات به آنها کمک شود زیرا هنوز می بایست پیراهنشان را که از زیر لباسشان در آمده به داخل شلوار برد و به آنها یادآوری کرد تا تمام دگمه هایشان را ببندند. یک زیپ خوب این مسأله را به خصوص در مورد شلوار به خوبی حل می نماید. کودک حالا می تواند به آسانی بند کفشش را ببندد و در صورت لزوم دوباره گره بزند. این موضوع خودش مسأله تازه ای به وجود می آورد زیرا کودک می خواهد کفش هایش را بدون باز کردن بندهای آن، در آورد، که این کار موجب برهم خوردن وضع بندها می شود!

 کودک ۸ ساله دوباره شروع به توجه نمودن به لباس هایش و خرید لباسهای جدید می کند و ممکن است نه تنها فرم و رنگی که تمایل دارد بلکه کمک نیز به انتخاب لباس ها در فروشگاه نماید. با این حال او معمولا پیشنهادات را قبول می کند. پسران غالبا رنگ های سبز را برای شلوار و پیراهن های یکدستشان یا نیم تنه ترجیح می هند. بعضی دختران از پوشیدن نیم تنه و شلوار سرهم و جوراب های بلند اکراه دارند و بعضی دیگر، بر عکس این نوع لباس ها را خیلی دوست دارند .

عوض کردن لباس دیگر مسأله ای نیست و خیلی از کودکان ترجیح می دهند حتی هر روز لباس هایشان را عوض نمایند. غالب کودکان در حال حاضر می دانند چگونه هر صبح لباسشان را با کمک یا بدون کمک عوض کنند. چنانچه هنوز، آنها را کمک کنند، برایشان توهین بزرگی است که لباس ها را روی زمین بیاندازند تا اینکه آنها را روی صندلی بگذارند. بعضی از کودکان که به حال خودشان گذاشته می شوند، ممکن است زیر پیراهن را فراموش کنند بپوشند و با جوراب های لنگه به لنگه، با رنگهای متفاوت به پا کنند. بعضی پسران خوششان می آید که لباسه ایشان را برای نشان دادن اینکه افراد خشنی هستند به کار برده و بگذارند جوراب هایشان تعمدا «پف»کند تا بچه های دیگر آنها را کودکان ظریف و شیک نخوانند. دختر بچه ها بیشتر از پسرها به وسایلشان توجه دارند. پسران وسایلشان را بدون قصد بدی خراب می کنند ولی وقتی لباسشان پاره یا سوراخ شود، اگر در آن احساس ناراحتی کنند. آن را به اطلاع والدین خود می رسانند. وقتی آنها را از تن بیرون می آورند، ممکن است باز هم آنها را روی زمین همان جا که آنها را از تن در آورده اند، بگذارند بماند و یا در هر جا که دستشان رسد رها نمایند. ولی عده زیادی لباس هایشان را روی صندلی شان پرت کرده یا آنها را به طور مرتبی تا کرده روی صندلی قرار می دهند.
کودک ۸ ساله می تواند خیلی خوب لباس های زیر چرک خود را در کیسه لباس های چرک قرار دهد به شرطی که حداقل به او یادآوری کنند. برایش پیش می آید که لباس هایی را که به تن نمی کند، گم نماید، چون او بیشتر به آنچه که احساس میکند و به الباسی که به تن دارد و به آن نیاز دارد، آگاه می باشد. می توان برای اجتناب از گم کردن وسایل و اتلاف وقت برای جستجوی آنها، بلوزش را دور کمرش، اگر خیلی گرمش باشد، بست.
دستمال و حوله برای او لزوم بیشتری داشته و آنها را بهتر قبول می کند. او شروع به به کار بردن دستمالش وقتی عطسه یا سرفه می کند، نموده و دیگر تنها برای پاک کردن آب بینی از آن استفاده نمی کند.    منبع: کتاب «روان شناسی کودک» نویسنده: آرنولدژسل، اف-ال ایلگ