اهمیت هماهنگی والدین در تربیت فرزندان

مادر اخم می کند و پدر لبخند می زند. این فرمانده دستور حمله می دهد و آن یکی دستور عقب نشینی. با این وضعیت طفل معصوم هیچوقت نمی فهمد چه کاری خوب است و چه کاری بد است. این تعارض سم مهلکی برای شخصیت کودک است. او در این خانواده  هرگز احساس امنیت نمی کند چون در هر صورت بازنده میدان است و این مسئله او را دچار افسردگی و اضطراب می کند.

وقتی پدر به دلیلی کودک را از بازی کردن با دوستانش محروم می کند و مادر در غیبت پدر به او مجوز بازی می دهد کودک متوجه میشود که  قانون پدر زیاد هم جدی نیست. در این خانواده نه پدر و مادر اعتباری دارند و نه قانونشان.

یکی از اتفاقاتی که معمولاً در همه خانواده‌ها رخ می‌دهد ‌این است که فرزندان اختلاف بین پدر و مادر را خیلی زود کشف می‌کنند و متوجه می‌شوند که در برابر چه رفتارهایی پدر و مادر در دو جبهه‌ مخالف هم می‌ایستند و مشغول بحث و نزاع می‌شوند. این در حالی است که متاسفانه وقتی دو جبهه شکل گرفت،‌ هر طرف فقط به بردن فکر می‌کند. بنابراین حاضر است هر کاری انجام دهد تا ثابت کند حق با او است. در این شرایط کودکان خیلی زود یاد می‌گیرند که اگر می‌خواهند چیزی به دست بیاورند، بهتر است والدین در یک جبهه نباشند.‌ آن‌وقت او طرف کسی را می‌گیرد که خواسته‌اش را برآورده کند. البته این کار بدجنسی نیست و در واقع کودک عمداً این کار را انجام نمی‌دهد. بلکه در فضای خانه این راه را برای برآورده کردن خواسته‌هایش یاد گرفته است و خود والدین همیشه همین راه را جلوی پای او گذاشته‌اند .

از عواقب دیگر ناهماهنگی بین والدین این است که قدرت آن‌ها در کنترل فرزند کم می‌شود. اگر پدر می‌تواند با مادر مخالفت کند و هرچه دلش می‌خواهد به او بگوید،‌ چرا فرزند نتواند؟ اگر مادر می‌تواند لجبازی کند و به نظر پدر بی‌اعتنا باشد، چرا فرزند نتواند؟ وقتی مادر می‌گوید این کار بد است، ‌اما به نظر پدر بد نیست، پس شاید واقعاً بد نیست و فرزند می‌تواند آن را انجام دهد.

به علاوه، وقتی مادر مخالف است و پدر مخالف نیست، اگر مادر بخواهد فرزند را تنبیه کند، ‌پدر از او دفاع خواهد کرد. همه‌ این موارد مجوزهایی است برای این‌که فرزندان زیر بار قوانینی که والدین وضع می‌کنند نروند. آن‌ها یاد می‌گیرند که این خانه قانون مشخصی ندارد و اصلاً دلیلی ندارد که مطابق قوانینی رفتار کرد که یک نفر در خانه وضع کرده است. موضوع این نیست که کدام‌یک از والدین درست می‌گویند،‌ چه قانونی باید باشد و چه قانونی نباید باشد،‌ یا این‌که هر رفتاری‌ چه پیامدی باید داشته باشد. موضوع فقط و فقط ‌پیامدهای ناهماهنگی بین والدین،‌ تاثیر این ناهماهنگی روی فرزندان و در واقع لزوم هماهنگی بین والدین در تربیت فرزندان است.

اولین قدم این است که والدین بخواهند به این هماهنگی برسند. گاهی زوجین، لجبازی‌ها و خشم‌هایی که بر سر موضوعات دیگر دارند ‌روی تربیت فرزند تأثیر می‌گذارد. بنابراین،‌ اول باید خشمی را که از موضوعات دیگر باقی مانده و متعاقب آن، رقابت‌جویی خودمان را از تربیت فرزند جدا کنیم.

نکته‌ مهمی که باید به خاطر داشته باشیم‌ این است که زوجین هر دو به یک اندازه در تربیت فرزندشان حق دارند. با این نوع نگاه، هر قدر هم که نظر طرف مقابل، مخالف اعتقاد ما باشد،‌ بیشتر احترام میگذاریم و آن را به عنوان خواسته همسری که به اندازه‌ ما حق دارد می‌پذیریم.

در برخی موارد،‌ اختلاف به صورتی است که راه‌حل میانه‌ای برای آن وجود ندارد. در این صورت چه باید کرد؟ پاسخش این است که ‌باید یکی از طرفین بگذرد. آن هم به خاطر منافعی که هماهنگی والدین برای فرزند و تربیت او و نیز ارتباطش با والدین دارد. در هر مورد بدون راه‌حل میانه، ‌یکی از والدین باید نظر دیگری را بپذیرد. زیرا آسیبی که از اختلاف والدین متوجه کودک می شود از عمل کردن به روش یکی از والدین حتی اگر اشکالاتی در آن باشد بدتر است.  پس درباره مسائل تربیتی فرزندان خوب مطالعه و گفتگو کنید تا به توافق برسید. اگر در موقعیتی سردرگم شدید با شخص سومی که در این مسائل اطلاعات کافی دارد مشورت کنید. اگر توافق ممکن نیست یکی از والدین باید کوتاه بیاید و صحنه را خالی کند. اما اینطور نباشد که همیشه نظر  پدر  یا همیشه نظر مادر اعمال شود.

اختلاف شما و همسرتان باید مثل یک راز سر به مهر باقی بماند. پس هرگز در مقابل بچه ها درباره این مسائل بگو مگو نکنید و یواشکی مسئله را بین خودتان حل کنید.

منابع:
گفتگو با فرناز امیراصلانی، روانشناس
سایت سلامت نیوز
سایت موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل بیت