اوتیسم و علائم آن

اوتیسم، یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. این بیماری با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند.  بیماری اوتیسم (درخودماندگی) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی (معمولا قبل از ۳ سالگی) ظاهر می شود. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم برتوانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.
بنظر می رسدکه یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد. تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم در حال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می کند.

علائم و نشانه‌های هشدار دهنده زیادی وجود دارد اما به طور معمول اختلال‌ها حول مهارت‌های اجتماعی، مشکل گفتار و زبان، مشکلات ارتباطی غیرکلامی و رفتارهای انعطاف‌ناپذیر می‌چرخد.
در حال حاضر محققان به این نتیجه رسیده‌اند که  والدین می‌توانند نشانه‌های اوتیسم را خیلی زود و در کمتر از ۴ ماهگی نوزاد تشخیص دهند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها ارزیابی‌هایی را در این زمینه انجام داده است. در اینجا برخی از نشانه‌هایی که ممکن است کودک از خود نشان دهد، مرور میکنیم.

تشخیص زود هنگام اوتیسم می‌تواند یک تفاوت چشمگیر در روند بهبود ایجاد کند و به گونه ای درمان را بهتر کند نه درمان کامل را. به همین دلیل است که هرچه زودتر بتوان این اختلال را مشخص کرد، درمان متفاوت و البته موثری را می‌توان به کار گرفت. تا سه ماهگی علائمی که باید به آنها توجه کنید از قرار زیر است:
•    او به صداهای بلند پاسخ نمی‌دهد.
•    او با چشمش اشیایی که در حال حرکت هستند، دنبال نمی‌کند.
•    او اشیا را گرفته و نگه نمی‌دارد.
•    او به آدم‌ها نمی‌خندد.
•    او غان و غون نمی‌کند (حرف‌های بی‌ربطی که قبل از زبان باز کردن به کار می‌‌برد)
•    او به چهره‌های جدید توجهی نشان نمی‌دهد.

این علایم را می توان در سنین چهار تا هفت ماهگی در کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده کرد:
•    او سرش را به سمت صدایی که شنیده برنمی‌گرداند.
•    او هیچ محبتی به شما نشان نمی‌دهد.
•    او نمی‌خندد یا صداهای دیگری از خودش در نمی‌آورد.
•    او برای به دست آوردن اشیا کاری نمی‌کند.
•    او برای خودش هم لبخندی ندارد.
•    او تلاش نمی‌کند با انجام کاری در شما جلب توجه ایجاد کند.
•    او هیچ علاقه‌ای به بازی‌هایی مانند دالی موشه نشان نمی‌دهد.

این علایم را می توان در سنین هفت ماهگی تا یک سالگی در کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده کرد:
•    او چهار دست و پا نمی‌رود.
•    او تک واژه‌ها را بیان نمی‌کند.
•    او حرکات بدن مانند تکان دادن سر یا تکان دادن بدن را انجام نمی‌دهد.
•    او به اشیا یا عکس‌ها اشاره نمی‌کند.
•    او حتی با وجود پشتیبان هم نمی‌تواند بایستد.

این علایم را می توان در سنین یک تا دو سالگی در کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده کرد:
•    او نمی‌تواند راه برود.
•    او بیش از ۱۵ کلمه نمی‌تواند صحبت کند.
•    او از اسم‌های دو کلمه‌ای نمی‌تواند استفاده کند.
•    او به نظر نمی‌رسد که کاربرد اشیا خانه مانند تلفن، چنگال، قاشق و … را بداند.
•    او کارها و حرف‌های شما را تقلید نمی‌کند.
•    او نمی‌تواند یک اسباب بازی چرخ دار را هل دهد.
•    او دستورالعمل‌های ساده را دنبال نمی‌کند.

همچنان که کودکان بزرگتر می‌شوند علامت‌ها هم متنوع‌تر می‌شود. علائم و نشانه‌های هشدار دهنده زیادی وجود دارد اما به طور معمول اختلال‌ها حول مهارت‌های اجتماعی، مشکل گفتار و زبان، مشکلات ارتباطی غیرکلامی و رفتارهای انعطاف‌ناپذیر می‌چرخد.

•    او علاقه‌ای به دیگران و اتفاق‌هایی که دور و برش می‌افتد، ندارد.
•    او نمی‌داند چگونه با دیگران ارتباط برقرار کرده یا بازی کند.
•    او ترجیح می‌دهد مورد نوازش یا لمس قرار نگیرد.
•    او در درک احساساتش مشکل دارد.
•    او به صحبت دیگران گوش نمی‌دهد.
•    او ترجیح می‌دهد در دنیای خودش زندگی کند.
•    او به جای پاسخ دادن به سوال، آن را تکرار می‌کند.
•    او خود را سوم شخص خطاب می‌‌کند.
•    او از تماس چشمی پرهیز می‌کند.
•    او از حرکات صورت بدون مطابقت با آنچه می‌گوید، استفاده می‌کند.
•    او واکنش‌های غیرمنتظره به مناظر، بو یا صدا نشان می‌دهد و ممکن است به صدای بلند حساس باشد.
•    او از زبان بدن نمی‌تواند استفاده کند.
•    او از یک روال روتین پیروی می‌کند.
•    او با هرگونه تغییر برنامه مشکل دارد.
•    او مدت زمان زیادی به حرکت یک پنکه یا چرخ اسباب بازی نگاه می‌کند. / منبع : سایت نی نی بان