میوه‌درمانی با سنجد در کلام معصومان (ع)
«العِلمُ عِلمانِ: عِلمُ الأَدیانِ و عِلمُ الأَبدانِ»؛[۱] دانش بر دو گونه است: دانشِ دین‌ها و دانشِ بدنها. یکی از راه‌های درمان در نگاه روایات استفاده از میوه‌ها است.
میوه‌درمانی با سنجد در کلام معصومان (ع)
«العِلمُ عِلمانِ: عِلمُ الأَدیانِ و عِلمُ الأَبدانِ»؛[۱] دانش بر دو گونه است: دانشِ دین‌ها و دانشِ بدنها. یکی از راه‌های درمان در نگاه روایات استفاده از میوه‌ها است. گل‌هاى سنجد بسیار معطر بوده و تا شعاع بیش از پنجاه متر منتشر می‌شود و چون نیروى جنسى و میل و تحریک زنان را زیاد میکند، زنانِ سردمزاج متأهل براى تقویت و تحریک نیروى جنسىِ خود نیازى به داروهاى شیمیایى و هورمونى ندارند؛ بهترین راه درمان آن بهره‌گیرى از بوییدن شکوفه‌ها و گل‌هاى درخت سنجد است.
تعداد کلمات ۶۷۳/ تخمین زمان مطالعه ۴ دقیقه
دَخَلَ رَسولُ‌الله)ص) عَلى عَلِیِّ‌بنِ‌أبی‌طالِبٍ)ع) و هُوَ مَحمومٌ فَأَمَرَهُ بِأَکلِ الغُبَیراءِ؛[۲] پیامبر خدا بر على‌بن‌ابى‌طالب)ع) وارد شد، در حالى که وى تب داشت. پیامبر(ص) او را به خوردن سنجد، سفارش کرد.
امام صادق(ع) فرمودند:
الغُبَیراءُ لَحمُهُ یُنبِتُ اللَّحمَ و عَظمُهُ یُنبِتُ العَظمَ و جِلدُهُ یُنبِتُ الجِلدَ و مَعَ ذلِکَ فَإِنَّهُ یُسَخِّنُ الکُلیَتَینِ و یَدبَغُ المَعِدَهَ و هُوَ أمانٌ مِنَ البَواسیرِ وَ التَّقتیرِ و یُقَوِّی السّاقَینِ و یَقمَعُ عِرقَ الجُذامِ؛[۳] سنجد، گوشتش گوشت مى‌رویانَد، استخوانش استخوان را رشد مى‌دهد و پوستش پوست را مى‌پرورد؛ علاوه بر این، سنجد، کلیه‌ها را گرم مى‌کند، معده را پاک مى‌سازد، مایۀ ایمنى از بواسیر و تقطیر‌البول است، ساق پا را قوى مى‌کند و رگ جذام را به کلّى قطع مى‌کند.
بیشتر بخوانید: خواص سنجد
خواصّ سنجد
ـ گل‌هاى سنجد بسیار معطر بوده و تا شعاع بیش از پنجاه متر منتشر مى‌شود و چون نیروى جنسى و میل و تحریک زنان را زیاد مى‌کند، بوییدن آن براى دختران و زنان جوان مجرد، خوب نیست.
ـ زنانِ سردمزاج متأهل براى تقویت و تحریک نیروى جنسىِ خود نیازى به داروهاى شیمیایى و هورمونى ندارند؛ بهترین راه درمان آن بهره‌گیرى از بوییدن شکوفه‌ها و گل‌هاى درخت سنجد است. شکوفه‌ها و گل‌هاى درخت سنجد، موجب تحریک سیستم هورمونى و عصبى بانوان شده و احتمالاً سبب ترشح استروژن و پروژسترون آنان می‌شود و زمینۀ تحریک جنسى را فراهم مى‌کند.
ـ بوییدن گل و شکوفۀ سنجد براى افراد فلج و مبتلا به لقوه، سودمند است؛
ـ سنجد، مقوّى معده بوده و قابض (جمع‌کنندۀ معده) است. در اسپانیا از شیرۀ گل سنجد براى قطع تب‌هاى مهلک و خطرناک استفاده مى‌شود؛
ـ سنجد، بادشکن و تقویت‌کنندۀ سیستم عصبى و قدرت تفکر و مقوّى قلب و ضد یرقان و استسقا و پوکىِ استخوان است؛
ـ سنجد، طبق نظر حکماى طبّ سنتى، سرد و خشک است و از نظر خواص، مقوّى و نشاط آور است؛
ـ براى سرفه‌هاى گرم، مفید و مقوّى معده است و قى و آشفتگى را تسکین مى‌دهد و صفرا را ریشه‌کن ساخته و مانع ریختن مواد به معده مى‌شود. سنجد، خصوصاً خام آن، براى بند آوردن اسهال نافع است. مقدار خوراک آن تا پنجاه عدد است؛
ـ براى قلب و زخم‌هاى ریوى و تنگى نفس و آسم مفید است و براى تقویت معده و کبد و بازکردن گرفتگى‌ها و تحلیل گاز و نفخ و استسقا و یرقان، نافع است؛
ـ مقدار خوراک از گل آن، پنج گرم است که به صورت دم‌کرده یا جوشانده مصرف مى‌شود؛
ـ اگر برگ درخت سنجد را روى دُمل بگذارند، باعث رسیدن آن شده، چرک آن را از بین مى‌برد و زخمِ آن را التیام مى‌دهد، به طورى که احتیاج به دارویى دیگر نیست و اگر برگ تازۀ درخت سنجد نباشد، از برگ خشک آن نیز مى‌توان استفاده کرد.
ـ چنانچه برگ درخت سنجد را در روغن زیتون بجوشانند تا لِه شود، مالیدن این روغن جهت درد و وَرَم مفاصل و اعضاى بى‌حس‌شده، سودمند است و چون این روغن را بر سر بمالند، باعث بلندى موى سر خواهد شد؛
ـ سنجد، سرشار از ویتامین‌هاى A و B بوده و کمى هم ویتامین K دارد؛ به این جهت، ضد اسهال خونى و بواسیر است و نیز از نظر املاح معدنى، غنى بوده، کلیه‌ها را گرم و معده را دباغى کرده و ادرار را زیاد مى‌کند و نرمى و پوکى استخوان را مانع است و آن را درمان مى‌کند. افرادى که مبتلا به تسلسل بول یا تکرّر ادرار هستند، یعنى زیاد ادرار مى‌کنند، براى درمان آن، دارویى بهتر از سنجد نمى‌یابند.[۴]
نمایش پی نوشت ها:
[۱]. کنز‌الفوائد، ج۲، ص۱۰۷؛ معدن الجواهر، ص۲۵؛ الرواشح السماویّه، ص۲۰۲ و بحارالانوار، ج۱، ص۲۲۰، ح۵۲٫
[۲]. عیون أخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۴۳، ح۱۵۲؛ صحیفه الإمام الرضا(ع)، ص۲۵۲، ح۱۷۵؛ مکارم‌الأخلاق، ج۱، ص۳۸۱، ح۱۲۷۶؛ الدعوات، ص۱۵۷، ح۴۳۱ و بحارالانوار، ج۶۶، ص۱۸۸، ح۱٫
[۳]. الکافی، ج۶، ص۳۶۱، ح۱؛ مکارم‌الأخلاق، ج۱، ص۳۸۱، ح۱۲۷۷ و بحارالانوار، ج۶۶، ص۱۸۸، ح۲٫
[۴]. دانش‌نامۀ طب اهل‌بیت:، ص۴۶۲٫
کتابنامه:
ـ قرآن کریم.
ـ جمعى از نویسندگان، کتب طبى انتزاعى، بی‌جا، ناشر دیجیتالی: مرکز تحقیقات رایانه‌ای قائمیه اصفهان، بی‌تا.
ـ حاجى‌شریف، احمد، اسرار گیاهان دارویى، تهران: حافظ نوین، چهارم، ۱۳۸۶٫
ـ دریایى، محمد، دانش‌نامۀ طب اهل‌بیت(ع) بر اساس طب الأئمه(ع)، تهران: پیام کتاب، اول، ۱۳۸۸٫
ـ صانعى، صفدر، همیشه لاغر و سلامت باشید، تهران: حافظ نوین، دوم، ۱۳۸۶٫
ـ عباس‌نژاد، محسن، قرآن و طب، مشهد: مؤسسه انتشاراتى بنیاد پژوهش‌هاى قرآنى حوزه و دانشگاه، اول، ۱۳۸۵٫
ـ محمدى‌رى‌شهرى، محمد، دانش‌نامۀ احادیث پزشکى، قم: دار‌الحدیث، ششم، ۱۳۸۵٫
ـ مفضل‌بن‌عمر، توحید مفضل؛ شگفتی‌هاى آفرینش، ترجمۀ: نجفعلى میرزایى، قم: هجرت، پنجم، ۱۳۷۷٫
ـ میرحیدر، حسین، معارف گیاهى، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامى، هفتم، ۱۳۸۵٫
ـ ا‌بن‌بابویه، محمد بن على(شیخ صدوق)، علل الشرائع، ترجمه: محمدجواد ذهنى تهرانى، قم: انتشارات مؤمنین، اول، ۱۳۸۰ش.
ـ ا‌بن‌بابویه، محمد بن على(شیخ صدوق)، الخصال، قم: جامعه مدرسین، اول، ۱۳۸۲ش.
ـ پاداش نیکی‌ها و کیفر گناهان (ترجمۀ ثواب الأعمال)، قم: دفتر انتشارات اسلامی، اول، ۱۳۸۱ش.
ـ من لا یحضره الفقیه، تهران: دار الکتب الاسلامیه، اول، ۱۳۶۷ش.
ـ عیون أخبار الرضا(ع)، تهران: نشر صدوق، اول، ۱۳۷۸ق.
ـ احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، قم: دار الکتب الاسلامیه، دوم، ۱۳۷۱ق.
ـ بروجردى، آقا حسین، منابع فقه شیعه (ترجمه جامع الأحادیث الشیعه)، ترجمه: عده‌اى از فضلا، تهران: فرهنگ سبز، اول، ۱۳۸۶٫
ـ پاینده، ابو‌القاسم، نهج‌الفصاحه، تهران: دنیای دانش، چهارم، ۱۳۸۲ش.
ـ تمیمى آمدى، عبد‌الواحد بن محمد، تصنیف غرر‌الحکم و درر‌الکلم، قم: دفتر تبلیغات اسلامی، اول، ۱۳۶۶ش.
ـ تمیمى آمدى، عبد‌الواحد بن محمد، غرر‌الحکم و درر‌الکلم، تحقیق و تصحیح: سیدمهدى رجائى، قم: دار الکتاب الإسلامی، دوم، ۱۴۱۰ق.
ـ حلوانى، حسین بن محمد بن حسن بن نصر، نزهه الناظر و تنبیه الخاطر، قم: بنیاد امام مهدی(ع)، اول، ۱۴۰۸ق.
ـ حمیرى، عبدالله بن جعفر، قرب الإسناد، تحقیق و تصحیح: مؤسسه آل‌البیت(ع)، قم: مؤسسه آل‌البیت(ع)، اول، ۱۴۱۳ق.
ـ دیلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، قم: شریف الرضی، اول، ۱۴۱۲ق.
ـ قطب‌الدین راوندى، سعید بن هبه‌الله، الدعوات، قم: انتشارات مدرسه امام مهدى(ع)، ۱۴۰۷ق.
ـ محمدی ری‌شهری، محمد، منتخب میزان‌الحکمه، قم: دار الحدیث، ۱۳۸۷٫
ـ حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل‌الشیعه، تحقیق و تصحیح: مؤسسه آل‌البیت(ع)، قم: مؤسسه آل‌البیت(ع)، اول، ۱۴۰۹ق.
ـ طبرسى، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق، تهران: دوم، ۱۳۶۵ش.
ـ طوسى، محمد بن حسن، الأمالی، قم: دار‌الثقافه، اول، ۱۴۱۴ق.
ـ کراجکى، محمد بن على، گنجینۀ معارف شیعه إمامیه (ترجمۀ کنز‌الفوائد و التعجب)، تهران: فردوسی، اول، بى‌تا.
ـ کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، تهران: دار الکتب الإسلامیه، چهارم، ۱۴۰۷ق.
ـ کوفى اهوازى، حسین بن سعید، زاهد کیست؟ وظیفه‌اش چیست؟ (ترجمۀ الزهد)، قم: نور السجاد(ع)، اول، ۱۳۸۷ش.
ـ مجلسى، محمد‌باقر، بحار‌الأنوار، بیروت: دار احیاء التراث علمی، دوم، ۱۴۰۳ق.
ـ مجلسى، محمدتقى بن مقصودعلى، لوامع صاحبقرانى (مشهور به شرح فقیه)، قم: اسماعیلیان، دوم، ۱۴۱۴ق.
ـ نورى، حسین بن محمدتقى مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، تحقیق و تصحیح: مؤسسه آل‌البیت(ع)، قم: مؤسسه آل‌البیت(ع)، اول، ۱۴۰۸ق.
